اریک ساتی در ۱۷ ماه می در سال ۱۸۶۶ در شهر اونفلور فرانسه متولد شد.او فرزند پدری فرانسوی و مادری بریتانیایی بود. او در کنسرواتوار پاریس تحصیل کرد و دانش‌آموزی بی‌نظیر بود اما مدرکی دریافت نکرد. در دهه ۱۸۸۰ او به عنوان پیانیست در کافه ای در مونتمارت، پاریس کار کرد و شروع به آهنگسازی آثاری مانند (Gymnopédies) عمدتاً برای پیانو سولو کرد.

ساتی پس از مدتی کمی که شروع به آهنگسازی کرد، به عنوان یک دانش آموز وارد دومین آکادمی موسیقی پاریس با نام (Schola Cantorum) شد. تحصیلات او در آنجا موفقیت آمیزتر از تحصیل در کنسرواتوار بود. از حدود سال ۱۹۱۰ او مورد توجه گروه های متوالی آهنگسازان جوان قرار گرفت که به دلیل غیر متعارف بودن و اصالت کارهایش جذب او شدند. در میان آنها گروهی به نام (Les Six) بودند. ملاقات او با ژان کوکتو در سال ۱۹۱۵ منجر به ایجاد قطعه رژه باله (۱۹۱۷) برای سرژ دیاگیلف شد که با موسیقی ساتی، طراحی صحنه‌ و لباس‌ توسط پابلو پیکاسو و طراحی رقص لئونید ماسین به روی صحنه رفت.

موسیقی ساتی غالبا فکاهی و هجوی با عنوان های غیر معمول مانند (۳ قطعه به شکل گلابی) است.وی علاوه بر موسیقی پیانو،چندین باله،ترانه و آثار بزرگتری مانند درامای سمفونیک سقراط را نوشت.بعضی از تکنیک های ساتی ممکن است بر بهترین دوستش دبوسی که دوژیموندی ساتی را به صورت ارکستر در آورد تاثیر گذاشته باشد.ساتی نخستین درس های موسیقی خود را از یک نوازنده ی ارگ در اونفلور گرفت سپس نزد همسر دوم پدرش که نوازنده و آموزگار پیانو بود به فراگیری موسیقی ادامه داد.

ساتی بعد از شکست هایی که در خواندن درس داشت تصمیم گرفت به خدمت ارتش در آید اما خیلی زود متوجه شد که برای این کار ساخته نشده است. ساتی بیشتر زندگی خود را با مشکلات مالی سپری کرد و مدتی نوازنده ی پیانوی یک کافه بود.باورهای مذهبی وی در زندگی اش تاثیر بسزایی داشت.ساتی با بسیاری از هنرمندان زمان خود از جمله کلود دبوسی، موریس راول ،پل ورلن و پاپلو پیکاسو آشنا بود و خود را به عنوان آهنگساز به جامعه شناسانده بود.

ساتی بعدها خود را (فونومتریسن) نامید به معنای کسی که صوت را اندازه گیری می کند.این اسم را پس از آن که نامش در کتاب آهنگسازان معاصر موسیقی فرانسه در سال ۱۹۱۱ به عنوان بی نظم اما با تکنیک بسیار بالا ثبت شد، روی خود گذاشت. بسیاری از آهنگسازان هم دوره و آهنگسازانی که بعد از او آمده اند از جمله جان کیج ، دبوسی، راول و پولنک، از او تاثیر گرفته اند.

ساتی هرگز ازدواج نکرد و خانه‌اش برای بیشتر دوران بزرگسالی‌اش یک اتاق کوچک مجردی بود، ابتدا در مونتمارت بود و از سال ۱۸۹۸ تا زمان مرگش در (Arcueil)، حومه پاریس زندگی کرد. او مادام العمر به خوردن مشروب عادت کرده بود و در سن ۵۹ سالگی بر اثر بیماری کبدی درگذشت.