موسیقی ژاپن شامل طیف وسیعی از ژانرهای متمایز است که موسیقی های مدرن و سنتی را نیز شامل می شود.در این مطلب به شما چند ساز ژاپنی را معرفی خواهیم کرد.
شاکوهاچی (shakuhachi)
شاکوهاچی، یک فلوت ژاپنی است که از چوب های چینی ساخته شده است .فلوت بامبو که اکنون با نام شاکوهچی شناخته می‌شود در قرن شانزدهم در ژاپن توسعه یافت و به آن شاکوهاچی فوک نیز میگویند.این فلوت ها مایل به سمت بیرون ساز تراشیده میشوند و یک قطعه ی کوچک از عاج فیل یا استخوان در لبهٔ آن ها قرار داده شده تا به نوازنده این اجازه را بدهد تا نت های گوناگونی را به راحتی ایجاد کند.
شامیسن (shamisen)
شامیسن که از سه سیم تشکیل شده است، از سازهای کشور ژاپن و سازی سنتی بوده که با مضرابی به نام باچی نواخته می‌شود. تلفظ ژاپنی این ساز معمولاً شامیسن است، اما گاهی آن را جامیسن نیز می نامند. در گذشته و دوره ی ادو ( از سال ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۸ میلادی)، این ساز را سامیسن نامگذاری کردند؛ اما به مرور زمان نام شامسین را به عنوان اسم رسمی این ساز انتخاب کردند. ساختار ظاهری شامیسن با توجه به سبکی که نواخته می‌شود با یکدیگر تفاوت دارند. به عنوان مثال ساز مورد استفاده برای نواختن درتئاتر های کابوکی استفاده می شوند دارای دسته ی نازک و سبک می باشد تا نوازنده بتواند به هنگام نواختن به راحتی بر روی صحنه جابجا شود و نوازندگی کند.
اما شامیسنی که برای همراهی با نمایش‌های بونراکو که نوعی خیمه شب بازی ژاپنی است استفاده می شود دارای دسته ای بلند و قطور است تا با موسیقی این سبک تطابق بیشتری داشته باشد. به دسته ی این ساز سائو (Sao) می گویند و اغلب از سه و یا چهار تکه چوب تشکیل شده است که در یکدیگر قفل می شوند. این ساز که دارای سه سیم است به گونه ای طراحی شده تا نوازنده بتواند اجزای آن را به راحتی از یکدیگر جدا کرده و به هنگام حمل آسان باشد. سیم های این ساز عمدتا از جنس ابریشم هستند اما به دلیل گرانی آن ها گاهی از سیم های نایلونی نیز در این ساز استفاده می شود.
کوتو (koto)
کوتو یک ساز ژاپنی و ساز ملی ژاپن است که در قرن ۱۶ میلادی ابداع شده است و از چوب درخت (Paulownia) ساخته می شود و تقریباً ۱۸۰ سانتی متر طول دارد. متداول ترین نوع این ساز از ۱۳ سیم تشکیل شده که شامل پل های متحرکی بر روی صفحه ی چوبی است و به انتهای گوشی های کوک متصل می شود و برای نواختن قطعات مختلف احتمالاً به کوک متفاوت نیاز دارند. کوتوهای ۱۷ سیم نیز رایج هستند و به عنوان سازهای باس به شمار می روند.این ساز شباهت زیادی به قانون، ژِنگِ چینی، یاکوتای مغولی و گایاگومِ کره ای دارد.این ساز معمولاً با استفاده از سه انگشت نواخته می شود که کاربرد آن به این صورت است که روی سه انگشت اول دست راست مضراب قرار می‌گیرد و با همان ها نواخته می شود.
بیوا (Biwa)
بیوا یک عود ژاپنی چوبی با گردن کوتاه است و در قرن هفتم میلادی از یکی از سازهای چینی به اسم پیپا الهام گرفته شد.این ساز به طور سنتی در داستان سرایی استفاده می شود. بیوا یک ساز زهی است که ابتدا در چین محبوبیت یافت و سپس در سراسر آسیای شرقی گسترش یافت و سرانجام در دوره نارا (۷۱۰-۷۹۴) به ژاپن رسید. معمولاً ۶۰ تا ۱۰۶ سانتی‌متر طول دارد، این ساز از بدنه‌ای به شکل قطره آب با گردن کوتاه، معمولاً با چهار سیم و گاهی اوقات پنج سیم ساخته می‌شود. در ژاپن، بیوا معمولاً به جای انگشتان با باچی نواخته می شود و اغلب برای نواختن گاگاکو استفاده می شود. یکی از معروف ترین کاربردهای بیوا برای خواندن داستان هایکه، یک وقایع جنگی از دوره کاماکورا (۱۱۸۵-۱۳۳۳) است. در قرن‌های گذشته، غالبا نوازندگان این ساز راهبان نابینا بودند که هنگام خواندن متون مقدس از بیوا به عنوان همراهی استفاده می کردند.
داستان های اساطیری مبارزه بین نیروی خیر و شر با آن (به شکل ترانه) آوازخوانی می شود (The Tale Of The Heike) نام دارد و به همین دلیل یکی از مدل های ساز بیوا که صفحه ی آن نسبت به مدل های دیگر بزرگ تر است (Heike-Biwa) نام دارد. طبق روایات بودایی این ساز توسط (Benten) یکی از خدایان زنِ این کشور انتخاب شده و سازی است که (Benten) با استفاده از آن آب را خلق کرده است.
ماهی چوبی (Wooden Fish)
ماهی های چوبی که به آن (Wooden Bell) نیز میگویند اغلب در مراسمی که معمولاً شامل خواندن سوتراها، مانتراها یا دیگر متون بودایی است استفاده می شود. در آیین بودایی، ماهی های چوبی برای حفظ ریتم در هنگام آواز خواندن به کار می روند.ماهی‌های چوبی در اندازه‌ها و اشکال مختلفی وجود دارند، از ۱۵۰ میلی‌متر گرفته که برای استفاده افراد عادی یا تمرین روزانه می باشد تا ۱.۲ متر که برای استفاده در معابد است. ماهی های چوبی اغلب در معابد چینی در سمت چپ محراب، در کنار یک کاسه زنگ قرار می گیرند که همتای کوبه ای فلزی آن است. ماهی های چوبی اغلب بر روی یک کوسن گلدوزی شده کوچک قرار دارند تا از صداهای ناخوشایند ضربات ناشی از خوابیدن ماهی بر روی سطح میز و همچنین برای جلوگیری از آسیب رساندن به ساز جلوگیری کند.این ساز نزد بودایی ها نقش بسیار مهمی دارد و عموما برای تمرکز کردن از این ساز استفاده می کنند.
کوگیو (kokyū)
کوگیو یک ساز زهی سنتی ژاپنی است که با آرشه نواخته می شود. گونه‌ای از این ساز نیز در اوکیناوا وجود دارد که اوکیناوا کوچو نامیده می‌شود.کوگیو، مانند شامیسن، ریشه در اوکیناوا دارد. اگرچه شبیه به هوکین چینی است، اما در واقع از طریق رباب از اندونزی و مالزی به اوکیناوا آمده است.این ساز از نظر ساخت شبیه به (shamisen) است و به عنوان نسخه کوچکتری از آن ساز ظاهر می شود. قد آن ۷۰ سانتی متر است و گردن آن از آبنوس و بدنه ای توخالی از چوب نارگیل ساخته می شود. کوگیو در ژاپن مربعی شکل و در اوکیناوا کاملا دایره ای می باشد. سه سیم یا به ندرت چهار سیم دارد و به صورت عمودی و با آرشه ای از موی اسب نواخته می شود. اغلب همانند شامیسن کوک می شود اما یک اکتاو بالاتر است. کوگیو قبلاً به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از گروه سانکیوکو، همراه با کوتو و شامیسن استفاده می شد.این ساز شباهت بسیار زیادی به کمانچه ی ایرانی و رباب دارد.
تایکو (Taiko)
تایکو در فرهنگ فولکلور ژاپنی منشأ اسطوره‌ای دارد، اما سوابق تاریخی نشان می‌دهد که تایکو از طریق نفوذ فرهنگی چین و کره در اوایل قرن ششم پس از میلاد به ژاپن وارد شد. سفال هایی از دوره هانیوا که طبل های تایکو را به تصویر می کشد نیز یافت شده است. برخی از تایکوها شبیه سازهایی هستند که از هند سرچشمه می گیرند. شواهد باستان شناسی نیز این دیدگاه را تایید می کند که تایکو در قرن ششم در دوره کوفون در ژاپن وجود داشته است. عملکرد آنها در طول تاریخ متفاوت بوده است، از ارتباطات، اقدام نظامی گرفته تا همراهی تئاتر، مراسم مذهبی و اجرای کنسرت. در دوران مدرن، تایکو همچنان نقش اصلی را در جنبش‌های اجتماعی اقلیت‌ها در داخل و خارج ژاپن ایفا می کند.این ساز با توجه به روش هایی که تولید می شود ممکن است چندین سال زمان ببرد تا روند ساخت ساز کامل شود.
تایکو درام در جنگ نیز کاربرد بسیاری داشته و بیشتر برای نظم دادن به پیاده نظام و ترساندن جوخه ی دشمن استفاده می شد. این ساز نیز مانند بیوا مقدس شمرده می شود و تصویری از یک مرد در حال نواختن تایکو،یک نماد مقدس در ژاپن است.
ثبت ديدگاه