تاریخچه

در گذشته متریالی که برای ساخت سیم ها استفاده می شد بیشتر از مواد طبیعی بودند مثل روده ای که از حیوانات گرفته می شد یا ابریشم برای هسته ی سیم ها.در حقیقت در سیم های گیتار دو بخش تریبل و باس وجود دارد که برای بخش تریبل از روده استفاده می شد و در بخش باس از هسته ی ابریشم استفاده می کردند و روکش آن از روده بود.اما در زمان جنگ جهانی دوم به علت محدود شدن مواد اولیه آقای آلبرت آگوستین که گیتارسازی در شهر نیویورک آمریکا بود پیشنهادی را به یکی از شرکت های تولید کننده مواد اولیه به نام دوپوند داد که برای ساخت سیم های تریبل گیتار از متریال نایلون و یا پلاستیک استفاده کنند اما شرکت دوپوند مخالفت می کرد و بر این باور بود که متریال پلاستیک انتخاب خوبی برای سیم های تریبل گیتار نخواهد بود.

در نهایت با اصرار آلبرت آگوستین، شرکت لا به لا و دوپوند با همدیگر همکاری را آغاز کردند و در سال ۱۹۴۸ اولین سیم نایلون به شکل امروزی ساخته شد اما از طرفی با پیشرفت جهان و مدرنیته شدن و صنعت در حقیقت فلزات هم جای خودشان را در این راه باز کردند و در بخش باس از فلزاتی همچون مس، نقره و برنز استفاده می شد تا آن روکش ها جایگزینی باشند برای روکش های روده ای در گذشته.

آندره سگوویا که نوازنده‌ی مشهور در نواختن گیتار کلاسیک بود این تغییر را برای متریال استفاده شده در سیم ها تایید کرد و از این نوع سیم ها در هنگام نوازندگی خود استفاده می کرد. با نیاز نوازنده ها برای اجرای قطعاتی که برگرفته از دوران باروک و رنسانس بودند این نیاز وجود داشت که صدا و صوتی شبیه به آن دوران را با سازهایشان اجرا کنند و کمپانی ها محصولات و متریال های جایگزینی همانند فلوکربن ها و گات ها را برای آن ها بوجود آوردند تا جایگزینی برای سیم های ساخته شده از روده باشد.

نکاتی در انتخاب سیم

اولین نکته ای که زمان انتخاب یک سیم با آن روبه رو می شوید تنشن سیم می باشد که نسبت مستقیم با طول سیم، ضخامت و کوک سیم دارد.که این سه نکته جمعا برای شما چهار نوع سیم را بوجود می آورد که کمپانی ها آن ها را تولید می کنند: سیم های لو تنشن (low tension)،سیم های نرمال تنشن (normal tension)،سیم های هارد تنشن (hard tension) و سیم های وری هارد یا سوپر تنشن (super tension)

با بالا رفتن تنشن ضخامت سیم ها زیاد می شود و اتفاقی که می افتد این است که شما حجم صدای بیشتری را در کاسه رزنانس سازتان خواهید داشت و از طرفی این ضخامت بیشتر باعث طول عمر بیشتر سیم خواهد شد اما این افزایش ضخامت باعث می شود که انگشت گذاری برای افرادی که تازه شروع به یادگیری ساز گیتار کردند کمی سخت باشد و انگشتان بخاطر فشار بیشتری که باید به سیم ها وارد کرد اذیت می شوند.

باید گفت که تنشن زیاد برای همه‌ی سازها مناسب نمی باشد به دلیل اینکه فشار بیشتری به قسمت پل در بخش بریج ساز وارد می شود و برای سازهای قدیمی بهتر است از سیم های نرمال و یا لو تنشن استفاده کرد.نکته دیگر در انتخاب سیم سبک نوازنده است که هر سبکی سیم خاص خود را دارد به عنوان مثال اگر شما سبک فلامنکو کار می کنید و نیاز به یک ساختار مشخص دارید و یا اگر نوازنده‌ی کلاسیک هستید و باید از خانواده‌ی فلوکربن ها با بالانس های مختلف و ضخامت های متفاوت استفاده کنید.

در سبک فلامنکو با توجه به شور و هیجانی که در هنگام نوازندگی بوجود می آید و ریتم ها و تکنیک هایی که استفاده می شود در نتیجه حجم صدای بیشتری تولید می شود و قطعا سیم ها باید دارای ضخامت بیشتری باشند.برای اجرای بعضی از دوره های موسیقی شاید استفاده از سیم های لو تنشن انتخاب بهتری باشد.

در آخر انتخاب سیم بستگی به ساز شما و سبک نوازندگی شما دارد و باید با تحقیق بیشتری سیم ساز خود را انتخاب نمایید اما به طور کلی بعد از ۶ تا ۸ ماه سیم های سازتان را تعویض کنید و پیشنهاد ما به شما این است که نمونه سیم های مختلف را تجربه کنید تا بتوانید سیمی با سلیقه خود انتخاب نمایید.