باله نوعی رقص اجرایی است که در دوران رنسانس ایتالیا در قرن پانزدهم شکل گرفت و بعداً به شکل رقص کنسرتی در فرانسه و روسیه تکامل یافت. از آن زمان به بعد باله به یک رقص گسترده و بسیار تکنیکی با واژگان خاص خود تبدیل شده است. باله در سطح جهانی تأثیرگذار بوده است و تکنیک های اساسی را که در بسیاری از ژانرها و فرهنگ های رقص دیگر استفاده می شود ، تعریف کرده است. مدارس مختلف در سراسر جهان فرهنگ های خاص خود را در این رقص جای داده اند. در نتیجه باله به روش های متمایزی تکامل یافته است.

در باله رقص و موسیقی دو عنصر جدایی ناپذیر هستند. باله های کلاسیک سنتی معمولاً با همراهی موسیقی کلاسیک و استفاده از لباس ها و صحنه های مجلل اجرا می شوند ، در حالی که باله های مدرن اغلب با لباس های ساده و صحنه های ساده آراسته و اجرا می شوند.

ریشه‌ی واژه‌ی باله از کجا می‌آید؟

باله یک کلمه فرانسوی است که ریشه آن به ballo (رقص) که از لاتین ballo ، ballare به معنی “رقصیدن” در ایتالیایی آمده است گرفته شده است.این کلمه در حدود ۱۶۳۰ از زبان فرانسه به زبان انگلیسی وارد شد.

تاریخچه

باله در صحنه های رنسانس ایتالیا در قرون پانزدهم و شانزدهم به نمایش در آمد. تحت تأثیر کاترین دو مدیچی به عنوان ملکه ، به فرانسه گسترش یافت ، جایی که حتی بیشتر شکل گرفت. رقاصان این باله های اولیه دربار عمدتا آماتورهای نجیب زاده بودند. لباس های تزیینی رقصنده ها قرار بود بینندگان را تحت تأثیر قرار دهد ، اما آزادی حرکت هنرمندان را محدود می کرد.

باله ها در صحنه های بزرگ و با تماشاگرانی که در سه طرف صحنه نشسته بودند اجرا می شدند.

باله درباری فرانسوی در زمان پادشاه لویی چهاردهم به اوج خود رسید. پادشاه لویی آکادمی رقص سلطنتی (Académie Royale de Danse) را در سال ۱۶۶۱ برای ایجاد استانداردها و تأیید مربیان رقص تأسیس کرد. در سال ۱۶۷۲ ، لویی چهاردهم ژان باتیست لولی را مدیر (Académie Royale de Musique ) کرد که از آن اولین شرکت باله حرفه ای ، باله اپرای پاریس ، بوجود آمد. پیر بوشان به عنوان استاد باله خدمت می کرد. مشارکت آنها روی توسعه باله به شدت تأثیر گذاشت و در سال ۱۶۸۱ ، اولین بالرین پس از سالها آموزش در آکادمی روی صحنه رفت.

باله در فرانسه پس از ۱۸۳۰ شروع به افول کرد ، اما در دانمارک ، ایتالیا و روسیه به پیشرفت خود ادامه داد. ورود باله های اروپایی به رهبری سرگئی دیاگیلف در اروپا در آستانه جنگ جهانی اول باعث افزایش علاقه به باله شد و دوران باله مدرن آغاز شد.

در قرن بیستم ، باله تأثیر گسترده ای بر دیگر ژانرهای رقص داشت ، همچنین در این زمان بود که باله کلاسیک به رقص مدرن پیوند داده شد و منجر به جنبش های مدرنیستی در چندین کشور شد.

گالینا اولانوا ، رودلف نوریف ، مایا پلیستکایا ، مارگو فونتین ، رزلا هایتاور از بعضی از رقصنده های معروف باله هستند.

با انواع رقص باله بیشتر آشنا شویم

باله کلاسیک

باله کلاسیک بر اساس تکنیک و واژگان سنتی باله است. سبک های متفاوتی در کشورهای مختلف پدید آمده است ، مانند باله فرانسوی ، باله ایتالیایی ، باله انگلیسی و باله روسی. تعدادی از سبک های کلاسیک باله با روش های آموزشی خاصی همراه است که معمولاً به نام سازندگان آنها نامگذاری شده است. روش سلطنتی آکادمی رقص یک تکنیک باله و سیستم آموزشی است که توسط گروه مختلفی از رقاصان باله تاسیس شد. آنها روشهای رقص مربوطه خود (ایتالیایی ، فرانسوی ، دانمارکی و روسی) را ادغام کردند تا سبک جدیدی از باله را ایجاد کنند که منحصر به همه و در سطح بین المللی به عنوان سبک باله انگلیسی شناخته شود. چند نمونه از آثار باله کلاسیک عبارتند از: دریاچه قو، زیبای خفته و فندق شکن.

باله رومانتیک

باله رمانتیک یک حرکت هنری بود که از باله کلاسیک بوجود آمد. این جنبش در اوایل تا اواسط قرن نوزدهم (دوران رمانتیک) رخ داد و موضوعاتی را شامل می شد که بر احساسات شدید به عنوان منبع تجربیات زیبایی تأکید می کرد.
موضوع بسیاری از باله های رومانتیک حول محور زنان جاودانی می چرخد که قلب و احساسات مردان فانی را به بردگی گرفته اند.
از رقصندگان باله معروف دوران رمانتیک میتوان به ماری تالیونی ، فانی السلر و ژول پرو اشاره کرد.

باله نئوکلاسیک

باله نئوکلاسیک معمولاً انتزاعی است ، بدون طرح ، لباس و مناظر مشخص. انتخاب موسیقی می تواند متنوع باشد و اغلب شامل موسیقی نئوکلاسیک نیز می شود. تیم شول ، نویسنده کتاب از پتیپا تا بالانچین ، آپولو جورج بالانچین را در سال ۱۹۲۸ جزو اولین باله نئوکلاسیک می داند. آپولو نشان دهنده بازگشت به فرم در پاسخ به باله های انتزاعی سرگئی دیاگیلف است. بالانچین با مارتا گراهام ، رقصنده رقص مدرن کار می کرد و رقاصان مدرن را وارد گروه خود کرد مانند پل تیلور ، که در سال ۱۹۵۹ در قسمت های از باله بالانچین اجرا کرد.

نئوکلاسیسیسم شکل دیگری از باله‌ی مدرن بود. گلن تتلی ، روبرت جافری و جرالد آرپینو از جمله مبتکران این فرم بودند. در حالی که تجزیه و تحلیل باله مدرن از نئوکلاسیسیسم دشوار بود. طراحان رقص این نوع باله جسورانه تر عمل می کردند، با روحیه بیشتر و موسیقی خشن تر که آن را از ظرافت باله‌ی همیشگی خارج می کرد.

باله معاصر

این سبک باله اغلب با پای برهنه اجرا می شود. باله های معاصر ممکن است شامل میمیک و بازیگری باشند و معمولاً برای موسیقی ارکستری و یا گاهی آوازی تنظیم می شوند. تمایز باله معاصر از باله نئوکلاسیک یا مدرن دشوار است. باله معاصر نیز به رقص معاصر نزدیک است زیرا بسیاری از مفاهیم باله معاصر از ایده ها و نوآوری های رقص مدرن قرن بیستم نشأت می گیرد که شامل رقصیدن بر روی زمین و چرخاندن پاها می شود. تمایز اصلی این است که تکنیک باله اصلی برای اجرای یک باله معاصر ضروری است.

اصطلاح باله به گونه ای تکامل یافته است که شامل همه اشکال مرتبط با آن می شود. اکنون انتظار می رود فردی که به عنوان رقصنده باله آموزش می بیند باله‌ی نئوکلاسیک ، مدرن و معاصر را نیز اجرا کند. انتظار می رود یک رقاص باله بتواند برای کارهای کلاسیک باشکوه برقصد ، در کارهای نئوکلاسیک آزاد و غنایی اجرا کند و برای کارهای مدرن و معاصر بی تکلف و یا حتی خشن باشد. علاوه بر این ، چندین نوع رقص مدرن وجود دارد که تکنیک باله کلاسیک را با رقص معاصر ترکیب می کند ، مانند هیپلت (Hiplet) که نیاز به تمرین رقاصان در سبک های رقص غیر غربی دارد.